Poortwachter Erik-Jan hervond zijn drijfveer op woningbouwproject Slotjes

''Mijn drijfveer is weg.’ Dat dacht ik tijdens de economische crisis en mijn periode in de bijstand. Ik heb mijn hele leven keihard gewerkt, dus deze situatie was ondenkbaar. Toch gebeurde het. In de economische crisis ging mijn bedrijf failliet en kwam ik thuis te zitten. Maar nu ik weer aan het werk ben, kan ik weer wat betekenen voor de maatschappij.’

‘Via het zogenoemde ‘Social return’ kwam ik op de bouwplaats van Slotjes in Oosterhout terecht. Hier werk ik als Poortwachter, waarbij ik dagpassen maak, de logistiek regel bij het bezoek van leveranciers, kleine bestellingen doe en VCA’s van nieuwe werknemers controleer. Als er vrachtverkeer aankomt, krijg ik van hen een seintje zodat ik hen verantwoord naar binnen kan loodsen. Het is een drukke functie en de telefoon gaat continu, maar ik voel mij hier nu al thuis en ik heb mijn ambitie weer terug.’

Een lange reis

‘In mijn leven hebben zowel de scheepvaart als de bouw altijd een grote rol gespeeld. Het begon bij mijn vader, wie zeeman was. Dat leek mij ook wel wat, maar uiteindelijk stopte ik met mijn opleiding toen ik terug in de schoolbanken moest. Ik kwam als verkoper in de woninginrichting terecht, waar ik kleine meubelen, gordijnen en tapijten verkocht. Als verkoper wilde ik precies weten waar ik het over had, dus op mijn vrije maandagen ging ik met de stoffeerders mee om het stoffeerdersvak te leren. Dit deed ik steeds vaker, waardoor ik tapijt leerde leggen, kitranden maakte, gordijnen ophing en vinyl vloeren legde. Diezelfde werkmethode herhaalde ik later toen ik als Verkoper bij een bouwmaterialenhandel werkte en ik wc-potten uit elkaar haalde om te kijken hoe ze in elkaar zaten. Zo leerde ik keukens en badkamers plaatsen en tegels zetten.’

‘Uiteindelijk startte ik als ondernemer een sanitairgroothandel voor grote schepen. Ik werkte voor installateurs, scheepstimmerlui en scheepsmakelaars en deed zo’n dertig schepen per jaar. Maar in 2012, tijdens de economische crisis, ging het mis. Na lang twijfelen moest ik faillissement aanvragen en startte een slechte tijd met stress en gezondheidsproblemen. De bijstand heb ik heel lang ontweken, tot ik echt moest toegeven. Ook de zoektocht naar een nieuwe baan was niet makkelijk. Ik heb mezelf nooit oud gevoeld, totdat ik jarenlang aan het solliciteren was. Dat was erg frustrerend. Ik wilde graag weer aan het werk, maar verder dan losse en korte baantjes kwam het niet. Mijn ambitie zakte steeds verder weg.’

Iedere dag op Slotjes

‘Bij Ballast Nedam heb ik die ambitie weer helemaal teruggevonden. Het liefst pak ik er continu taken bij. Bestellingen plaatsen? Een BHV-cursus? Daar ga ik nu ook mee aan de slag. En als mijn collega’s in de bouw mij aanspreken met een vraag, dan regel ik het graag. Soms is dat lastig, want ook aan de voorkant van het project moet alles goed geregeld zijn. Zodra er vrachtverkeer komt, moet ik bereikbaar zijn om het in goede banen te leiden. Die verantwoordelijkheid realiseer ik mij zeker, want Uitvoerder Dave is te druk om mijn taken erbij te hebben. Het voelt goed om nuttig bezig te zijn en ik hoop dat ik dit tot mijn pensioen kan blijven doen. De juiste man op de juiste plek, zo voel ik me hier.’